Το δράμα της Αϊτής

Αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις ανέλαβαν την ασφάλεια αλλά και τις επιχειρήσεις μεταφοράς φορτίων στο μεγαλύτερο αεροδρόμιο της Αϊτής.

Την ίδια ώρα, διασώστες από όλο τον κόσμο αγωνίζονται ενάντια στο χρόνο, προσπαθώντας να βρουν επιζώντες ανάμεσα στα χαλάσματα. Οι πιθανότητες όμως ανεύρεσης ζωντανών ανθρώπων, λιγοστεύουν καθώς ήδη έχουν περάσει 48 ώρες από τον αρχικό σεισμό.

Οι προσπάθειες διάσωσης δυσχεραίνονται και από την παντελή κατάρρευση των υποδομών της χώρας, κυρίως αυτές της υγειονομικής περίθαλψης και των συγκοινωνιών. 
Η διεθνής βοήθεια πάντως, παρά τις δυσκολίες πρόσβασης, συνεχίζει να καταφτάνει στο νησί. Τις πρώτες ώρες που ακολούθησαν το σεισμό, ένα γενικό χάος επικράτησε σε όλους τους τομείς και πιο συγκεκριμένα στα αεροδρόμια, όπου 44 αεροσκάφη μπλοκαρίστηκαν στο ...
έδαφος.
Μια ειδική ομάδα « έκτακτης ανάγκης» της αμερικανικής πολεμικής αεροπορίας ανέλαβε δράση στο αεροδρόμιο του  Port au Prince , και έτσι σήμερα μπορούν και πραγματοποιούνται πτήσεις από και προς την Αϊτή.
Η Αμερική μάλιστα προχώρησε σε συμφωνία με τη Κούβα, ώστε να επιτρέπεται η διέλευση των αεροπλάνων που μεταφέρουν βοήθεια μέσω του κουβανικού εναέριου χώρου, ώστε να κερδίζεται  πολύτιμος χρόνος.
Οι άθλιες και πρόχειρες κατασκευές, σε συνδυασμό με την σχεδόν ανύπαρκτη κρατική και κοινωνική υποδομή, έπαιξαν σπουδαίο ρόλο στις δυσανάλογα μεγάλες συνέπειες του σεισμού. Όπως αναφέρει η New York Times, ένας σεισμός αντίστοιχής ισχύος που συνέβη το 1989 στη περιοχή του Σαν Φρανσίσκο, σκότωσε μόλις 63 ανθρώπους.
Συνεπώς, αυτό που προέχει προκειμένου να αποφεύγονται τέτοιες καταστροφές, είναι η καταπολέμηση της φτώχειας. Και για να γίνει αυτό, δεν αρκούν τα χρήματα. Θα πρέπει να αντιμετωπιστούν τα κοινωνικά ζητήματα. Όπως γράφει η εφημερίδα: «Όλοι μας υποτίθεται πως πρέπει να σεβόμαστε τη κουλτούρα των άλλων. Όμως μερικές κοινωνίες είναι από τη φύση τους ανθεκτικές απέναντι στην οποιαδήποτε πρόοδο. Και η πρόσφατη τραγωδία έπληξε μια τέτοια κοινωνία».
Η κουλτούρα της Αϊτής δεν επιδέχεται προόδου. Η θρησκεία βουντού καλλιεργεί την παθητικότητα, τα παιδιά είναι παραμελημένα, υπάρχει γενικευμένη ανευθυνότητα και ατιμωρησία, υπάρχει έλλειψη εμπιστοσύνης.
Και όπως καταλήγει ο αρθρογράφος, για να αλλάξει η Αϊτή προς το καλύτερο, θα χρειαστεί να υποστεί ένα είδος  «παρεμβατικού πατερναλισμού», όπως τα διάφορα προγράμματα που εφαρμόσθηκαν σε φτωχές και οπισθοδρομικές περιοχές της Αμερικής, και που τελικά έφεραν θετικά αποτελέσματα.

 (NY Times, Wall Street Journal, Washington Post.)