Που είμαστε, που πάμε…

Ξυπνάμε  όλοι σιγά- σιγά και βγαίνουμε από το γλυκό όνειρο της «αφθονίας» και της «ασφάλειας»  που μας πρόσφεραν οι εσωτερικές δομές (δημοκρατικό πολίτευμα) και οι διεθνείς συμμαχίες της χώρας (Ε.Ε. ΝΑΤΟ). 

Ανοίγοντας τα μάτια αντικρίζουμε τη διάλυση του κόσμου μας, αυτού που είχαμε συνηθίσει να είναι η ζωή μας. 

Κατανοούμε με οδύνη πως βρισκόμαστε σε ένα νέο περιβάλλον. 

Οσο πιο γρήγορα, λοιπόν,  αντιληφθούμε που βρισκόμαστε και τι συμβαίνει, τόσο πολλαπλασιάζονται οι δυνατότητές μας να χαράξουμε την πορεία μας, γιατί σε τελική ανάλυση, η ιστορία γράφεται από εμάς τους ίδιους (από το λαό)  και τις απαντήσεις που θα δώσουμε στους «ιθύνοντες» εντός (κυβέρνηση, συστήματα εξουσίας)  και κυρίως εκτός (ΔΝΤ , ΕΕ, κλπ) Ελλάδας.

Ας δούμε κατ αρχήν που μας οδηγούν οι κυβερνήτες που εκλέξαμε και οι επόπτες του ΔΝΤ στους οποίους παραδόθηκε η εξουσία (η οποία, ας μη το ξεχνάμε, απορρέει από την ψήφο μας).

Πρέπει να αντιληφθούμε ότι ..
.εξελίσσεται ταχύτατα μια δραματική αλλαγή των οικονομικών δεδομένων που αφορά στο σύνολο σχεδόν της ελληνικής κοινωνίας και κυρίως στα μεσαία και κατώτερα στρώματα. 

Πρόκειται για μια διαδικασία που θα κρατήσει μακρύ χρονικό διάστημα, μεγαλύτερο της δεκαετίας…

Κάποιες άμεσες  και τρομακτικές συνέπειες των αλλαγών (μεταρρυθμίσεις τις ονομάζουν) θα είναι η εκτίναξη της ανεργίας στο 25- 30 %. 

Πρόκειται για την εκτίμηση των ίδιων των υπευθύνων του προγράμματος σταθερότητας (Παπανδρέου, Παπακωνσταντίνου, ΔΝΤ και…σια) οι οποίο προβλέπουν ως ρυθμό ανάπτυξης για τον επόμενο χρόνο -4%. Αυτός ο αριθμός με απλά λόγια σημαίνει ότι μέσα στα επόμενα 2-3 χρόνια  ο ένας στους τρεις ευρισκόμενους  σε παραγωγική ηλικία  Ελληνες θα είναι άνεργος.

Οι παραπάνω αριθμοί (-4% ανάπτυξη, 25-30% ανεργία)  σημαίνουν επίσης συμπίεση – περιθωριοποίηση της σημερινής  «μεσαίας τάξης». 

Ενα μεγάλο κομμάτι  της θα κατρακυλήσει από τη σημερινή της θέση σε κατώτερα στρώματα. 

Όλα αυτά, προφανώς οδηγούν σε δραματική μείωση της κατανάλωσης και έναρξη του φαύλου κύκλου της ύφεσης. Δηλαδή, δεν υπάρχει χρήμα, δεν υπάρχει κατανάλωση, δεν υπάρχει παραγωγή.

Η χρεοκοπία της χώρας (σε τρία χρόνια χρωστάμε 150 δις περισσότερα από τα σημερινά 300)   δεν μπορεί να περιοριστεί στο οικονομικό επίπεδο και μόνο.

Οσο η κοινωνία συνειδητοποιεί τις συνέπειες της χρεοκοπίας (θυσίες χωρίς αντίκρισμα)  τόσο η απαίτησή της για την απόδοση ευθυνών και την τιμωρία των ενόχων  θα εντείνεται.

Το αίτημα για κάθαρση θα πολλαπλασιάσει την πίεση προς το δεδομένο σύστημα εξουσίας το οποίο θα αναζητήσει τρόπους για να διαχειριστεί την κοινωνική οργή.

Η (σύλληψη) και διαπόμπευση φοροφυγάδων είναι ένα μέτρο κατευνασμού της οργής, όπως και η «παραδειγματική τιμωρία» κάποιων λίγων πολιτικών, για να τη γλυτώσουν οι περισσότεροι…

Η αναδιάρθρωση  και αναδιάταξη του πολιτικού προσωπικού  σε νέους σχηματισμούς εξουσίας είναι μια ακόμη επιλογή. 

 Ήδη δοκιμάζονται στο παρασκήνιο νέες πολιτικές συνταγές με τα γνωστά άνοστα και φθαρμένα παλιά υλικά. 

Πρόκειται ωστόσο για προσπάθειες οι οποίες δεν μπορούν να προσφέρουν όραμα και λύσεις. 

Μπορεί, ας πούμε να πείσει κανέναν ή Ντόρα;  

Η κοινωνία,  όσο δε βλέπει διέξοδο  θα απαιτεί πολλά περισσότερα από την αλλαγές στις κομματικές ταμπέλες και …φανέλες.

Η ουσιαστική πολιτική αντιπαράθεση συνοψίζεται και προς το παρόν  απλοποιείται ως εξής. 

Υπήρχε άλλος δρόμος από αυτόν που διάλεξε η κυβέρνηση ή όχι; 

Για την ώρα οι φωνές που υποδεικνύουν μια άλλη διέξοδο δεν ακούγονται καθώς το σύστημα μπορεί ακόμη και χειραγωγεί το λαό και την οργή του.

Ωστόσο οι σοβαρότεροι διεθνώς αναλυτές εκτιμούν πως δύσκολα θα διατηρηθεί η σημερινή πολιτική τάξη, αφού  η χώρα—παρά το ξεζούμισμα του λαού της —  δεν πρόκειται να αποφύγει—μέσα στο προσεχές διάστημα– την στάση πληρωμών (πτώχευση). 

Ποιος θα «διαχειριστεί» τότε την οργή μας;

Ε.Μ.ΠΡΟ.Σ.